Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2017

5. Τι θα απογίνουμε; Δάσκαλε, - Απόσπασμα από το "Ημερολόγιο κηπουρικής" του Γιώργου Πετρούνια




Τι θα απογίνουμε; Δάσκαλε, πες μου για πού τραβάμε έτσι; Φοβάμαι ότι οι κόποι σας πήγαν χαμένοι. Φοβάμαι ότι κυριαρχεί πια το χάος και κυβερνά η γκρίνια. Φοβάμαι ότι δε σωνόμαστε πια. Ό,τι και να γίνει. Γιατί η νύχτα απλώθηκε και το κρύο πάγωσε τις καρδιές μας. Δάσκαλε πού είσαι, μ’ ακούς; Σε χάσαμε δάσκαλε; Να κλάψω, να πικραθώ; Να συνεχίσω να γελώ στους δρόμους και τα σινεμά; Τα καπηλειά να ξαναχτίσουμε και όλους τους θεούς να καλέσουμε σπίτια μας να φάνε τα σώματά μας. Μπας και βρούμε την υγειά μας. Φοβάμαι, δάσκαλε, ότι τέρμα τα δίφραγκα. Μόνο ο πόνος έμεινε. Και το μυαλό τον αποφεύγει αντί σύντροφός του να γενεί και ν’ ανιχνεύσει έτσι το κακό. Τη δηλητηρίαση. Η αποτοξίνωση δεν είναι στο πρόγραμμα των προσεχών ημερών. Θεέ μου, ο δάσκαλος δε μιλά πια κι αυτό δε θέλω να μάθω τι σημαίνει. Ελπίζω να μην πέθανε. Κ’ ελπίζω να μην πέθανα κι εγώ. Η ψυχή μου δεν ξέρω αν είναι αθάνατη. Κι αν τον δάσκαλο μπορεί να τρέξει να βρει στο περιβόλι του. Εκεί που τα ζιζάνια εξοντώνει, σκαλίζει τη γη και τα γέρικα κλαδιά κλαδεύει. Κύριε Κώστα, πείτε μου πως δε σας αγόρασαν και σας, πείτε μου ότι ποτέ δεν πουληθήκατε. Πείτε μου κάτι ευχάριστο.



2001