Οι δυνατότητες είναι πολλές, πάρα πολλές και οι δυνατότητες είναι λίγες, πάρα πολύ λίγες. Και ποιες να διαλέξω; Τις πιο όμορφες, που έχουν χάρη και υπόσταση, που θα με φέρουν σε νέες ηδονές, που θα με διδάξουν πώς να ντύνομαι και πώς να μιλάω; Τις πιο διασκεδαστικές, που θα με κερνούν γέλια και χορό, θα με μεθούν με το χιούμορ και την ευστοχία τους; Να διαλέξω τις πιο ήσυχες, που κανείς δεν ξέρει ότι υπάρχουν και όμως αυτές ζουν και βασιλεύουν στα έγκατα της ζωής, της βαθιάς, πυκνής ζωής, εκεί που έχει σπαρθεί η νεότητα, η αιωνιότητα; Ό,τι και να διαλέξω θέλω να ’μαι τίμιος και τίμια τα χαρτιά μου. Θέλω η πορεία μου να με προστατεύει και κανένα να μην αδικεί. Θέλω ό,τι έχω μάθει στα τριανταέξι χρόνια μου να με ωφελήσει και να με σπρώξει χαλαρά και ήρεμα στη συνέχεια, στην παρακάτω κίνηση, στην παρακάτω ανάσα. Οι άνθρωποι γύρω μου, τους βλέπω που τρέχουν πιεσμένοι πίσω από κάτι απροσδιόριστο – συχνά το λένε επιτυχία οικονομική, κοινωνική, οικογενειακή, επαγγελματική – για να γιομίσουν ίσως το πέρασμα του χρόνου, ίσως τα μπαγκάζια τους, ίσως το ασκί του Αίολου. Το ταξίδι της Ιθάκης, με τα βάσανα και τις απογοητεύσεις, είν’ η απάντηση στους γονείς, είν’ η αυτονόμηση, είν’ η θητεία γνώσης κι απόγνωσης κοντά στους σοφούς Κύκλωπες, Λαιστρυγόνες, Φαίακες, κοντά στις παράξενες Χάρυβδες και τις γλυκές Σειρήνες. Αλλά ποτέ δεν πρέπει να φας λωτό. Ποτέ τίποτα να μην ξεχάσεις. Αυτό είναι το βιος σου. Όχι τα χρήματα ούτε τα κτήματα. Είσαι ό,τι θυμάται ο νους και η καρδιά σου. Ό,τι θυμάται το σώμα σου και η ψυχή σου. Και τις δυνατότητες εκεί μέσα, στο πουγκί αυτό το πιο αυθεντικό, να τις ψάξεις. Από ’κεί σιγά σιγά, με υπομονή χελώνας ή καλοχορτασμένου πλανήτη, να ξεδιαλέξεις τι σου είναι τώρα και τι θα σου είναι μετά. Ποιος θες να είσαι, με τι να κυβερνάς τη μοίρα σου. Να ξέρεις, ό,τι και να διαλέξεις, εγώ, ο πατέρας σου, πάντα θα σε αγαπώ.
2001
