Σάββατο 25 Μαρτίου 2017

12. Στον Κανάρη

Ο δάσκαλός μας, στην έκτη δημοτικού, ο κύριος Μπεργελές, εύχομαι να είναι καλά, μας είχε δώσει για εργασία στο σπίτι, να γράψουμε, όποιος ήθελε, ένα ποίημα με θέμα την επανάσταση του 1821. 



Στον Κανάρη

Σαν το όνομά σου ακούω
μου έρχονται εις το μυαλό
ναυμαχίες και πολέμοι
στο Αιγαίο ένα σωρό

Ω! αντρείε μπουρλοτιέρη
που μύριες μάχες έδωσες με την Τουρκιά
στη Χίο, στα Ψαρά και στων άλλων νησιών τα μέρη
για να τους χαρίσεις την πολυπόθητη λευτεριά

Σήμερα το όνομά σου εμείς τιμούμε
και σαν κάτι ιερό το δοξολογούμε
Γιατί ήσουν παλληκάρι τότε που ήταν η σκλαβιά
και θα μείνεις πάντα μέσα στων Ελλήνων την καρδιά!


1976



Σάββατο 18 Μαρτίου 2017

11. Ποια είναι η δουλειά του ουρανού; - Απόσπασμα από το "Ημερολόγιο κηπουρικής" του Γιώργου Πετρούνια




Ποια είναι η δουλειά του ουρανού;
Γιατί το φως μού τύφλωσε το χέρι;
Να πάψω να κοιτώ;
Να σταματήσω να γράφω;
Να πάω μια βόλτα στο φεγγάρι;
Να γίνω βάτραχος;
Να με φιλήσεις και να ξαναγίνω αυτό που ήμουν; Ό,τι όμορφο μπορώ και μέσα μου έχω;


Ποια είναι η δουλειά του ουρανού;
Μας κοιτά και μας τονώνει. Μας φυλά, μας συμπαραστέκεται. Μας ξεχνά – για το καλό μας.
Μας θυμάται ευδιάκριτα αλλά διακριτικά.
Ό,τι έχει στην καρδιά της η ψυχή μου, όλα είναι ουρανός. Ουρανοκατέβατα. Ουρανοανέβατα.

Μη θυμώνεις μαζί μου πιστέ μου φίλε.
Ούτε εγώ θυμώνω μαζί σου. Μονάχα απορώ.


Απορώ καθημερινά για να γιάνω. 
Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει. 
Καλά και ο Βαφτιστής; Βάφτιζε κιόλας!


2001

Σάββατο 11 Μαρτίου 2017

10. Επιστροφή - Απόσπασμα από το "Ημερολόγιο κηπουρικής" του Γιώργου Πετρούνια

Παρίσι, αεροδρόμιο


Επιστροφή

Από πού ν’ αρχίσω;
Από το αεροδρόμιο όπου πήρα τα ρούχα που φορώ σήμερα;
Τα παλιά, όλα τα παλιά, τα πέταξα.
Τι να τα κάνω;
Μήπως ν’ αρχίσω από την ώρα της αναχώρησης από εδώ; Εδώ, όπου γεννήθηκα.
Ή μήπως να μην αρχίσω καθόλου αλλά απλά να συνεχίσω, λες και γνωριζόμαστε πολύ καλά, εδώ και πολλά πολλά χρόνια.
Το αεροδρόμιο είναι ο χώρος όπου όλα είναι δυνατά. Τα πιο απίθανα. Τα πιο παρατραβηγμένα. Γιατί όλοι φεύγουμε. Με κατεύθυνση το παρελθόν ή το μέλλον. Το παρόν μπαίνει σε αναμονή.
Είναι περίεργα τα βλέμματα μέσ’ σ’ ένα αεροδρόμιο. Δεν ξέρω τι σημαίνουν. Ούτε αυτά που μου θυμίζουν κάτι, ούτε τ’ άλλα. Θέλω να μάθω όσο γίνεται τι σημαίνουν αυτά τα βλέμματα. Θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα και να μελετήσω τα βλέμματα των γλάρων και των δελφινιών. Των ανθρώπων και των σπουργιτιών.
Η αρκούδα με τ’ αρκουδάκια. Η φωνή με τις αναπνοές μικρών εγχόρδων. Τα γυαλιά για τον ήλιο και η κρέμα προστασίας. Τι σημαίνει η επικοινωνία χωρίς κουβέντες. Μόνο με την αίσθηση, την ευαισθησία. Νοιώθουμε τους άλλους να είναι εκεί γύρω μας. Χωρίς καν να τους μιλούμε ή να τους κοιτάμε. Είναι εκεί και ζουν όπως και μείς. Με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μ αγάπη και χαρά. Με τραγούδια και στοργή. Με τρυφερά νοήματα κι απεγνωσμένες χειρονομίες. Δεν τολμώ να σας παρατηρώ εξ οράσεως για πολλή ώρα. Δεν τολμώ να σας δείξω ποιος ακριβώς είμαι. Δεν τολμώ να φωνάξω ή να κλάψω. Όλα είναι μαζί μου. Κι ο ήλιος και η θάλασσα. Δίπλα μου. Σ’ αυτό το κάθισμα ξαπλωμένοι. Και στο τηλέφωνο, τι μπορούμε ν’ ανταλλάξουμε; Όχι πολλά ούτε σπουδαία πράγματα. Η κίνηση, η ενέργεια που κυκλοφορεί μέσ’ στις εικόνες, μέσ’ στα αγγίγματα των μορφών, σε απόσταση, σε προσέγγιση, με άγχος, με ηρεμία ή με λαχτάρα. Κερδίζουμε την αγάπη που μας αξίζει γουλιά γουλιά. Οι θέσεις γεμίζουν και αδειάζουν, όπως οι στέρνες. Βρέχει, χιονίζει. Ο ρυθμός της εξέλιξης είναι ραγδαίος, άκαμπτος. Ανεπηρέαστος. Τίποτα δε χαλάει το σχέδιο. Μπαίνει ο άνεμος, το χαλί στη σκόνη βουτάει. Η ώρα περνάει και το στομάχι πεινάει. Χαλαρά ή στριμωγμένα, χαιρόμαστε ή αγχωνόμαστε. Θέλουμε όλοι κάτι. Τι; Μήπως νομίζουμε ότι θέλουμε κάτι. Μήπως δε θέλουμε τίποτα. Τίποτα το σπουδαίο. Τίποτα το ξέχωρο. Τόση αγωνία, λοιπόν, για το τίποτα; Οι άνθρωποι που μας θυμίζουν κάτι. Αλλά τι; Τι μπορεί να μας θυμίζουν άνθρωποι που συναντάμε για πρώτη φορά; Κάτι ανεξέλεγκτο. Κάτι ανεξήγητο; Κάτι ωραίο κυρίως ή κάτι οδυνηρό; Ποιος ξέρει στ’ αλήθεια; Μπορούν οι ψυχολόγοι να ξέρουν; Μπορούν. Αλλά αυτό δε μετράει, δεν αρκεί. Αν δεν ξέρουμε εμείς, τι να το κάνουμε το να ξέρουν οι ψυχολόγοι; Χρειαζόμαστε το παρελθόν για να προχωρήσουμε. Ίσως να μας χρειάζεται και εκείνο. Ίσως να μαστε το σήριαλ που σκηνοθετήθηκε από το παρελθόν. Εκεί είναι που μας μπερδεύει όλους η ιστορία της Δημιουργίας. Του Δημιουργού. Και του πεπρωμένου. Αν υπάρχει Δημιουργός, υπάρχει Σκηνοθεσία και μείς είμαστε Ηθοποιοί. Παίζουμε μεσημέρι, βράδυ και πρωί το ρόλο που μας μοίρασαν. Και η χαρά μας ή η λύπη είναι για χάρη του Έργου. Κι ο Θεατής, μόνος ή με την παρέα του, όποτε μας κοιτά, όποτε το έργο του βλέπει, το διασκεδάζει τουλάχιστον; Το ελπίζω.

2001